Dag 8 - 3 juni - Kargil- bezoek aan de meisjesschool

Kargil - rondom omgeven door kale bergen

Na een koude nacht schijnt smorgens de zon volop als we de straat op gaan om de sfeer van Kargil te proeven. Meteen zijn alle ogen op ons gericht, maar daar zijn we inmiddels wel aan gewend door de vele reizen naar bijzondere bestemmingen.


Kargil - de hoofdstraat

Kargil is het centrum voor de omliggende dorpen om inkopen te doen en handel te drijven.
De hoofdstraat is een langgerekte straat met allerhande kleine winkeltjes, hotelletjes en restaurants. Opvallend is dat hier geen prikkeldraadversperringen zijn en geen gewapende militairen in de straten, hoewel het maar 15 km van de militaire controlelijn met Pakistan ligt.

De bevolking bestaat uit sijitische moslims, niet de meest vrolijke moslimgroepering. Deze strenge stroming is bekend van fundamentalistische landen zoals Afganistan en Iran. De portretten van Khomeini geven wel een indruk hoe de mensen in het leven staan.

Een man komt naar ons toe en vraagt waar we vandaan komen. Als we antwoorden uit Nederland te komen is zijn reactie "Nederlanders zijn hele goed mensen, want ze houden van Iran".

We laten het hier maar bij, want het valt allemaal wel wat mee. Ze zijn niet uit op confrontaties en van het moslimextremisme in Kashmir moeten de meesten niets hebben. Ze voelen zich meer verwant met Ladakh dan met Kashmir en hebben geen behoefte aan aansluiting met Pakistan ondanks de grens die zo dicht bij is.
Als we de moskee willen bezichtigen is dat ook geen enkel probleem, ze wenken al dat we binnen moeten komen en mogen overal rondkijken.

 

Deze lange geestelijke 

is de vrolijkste ook niet, 

maar wil wel op de foto

Van de hoofdstraat slaan we een zijstraat in en dat betekent meteen flink klimmen. De huizen zijn tegen de kale berghellingen gebouwd. De oudere huizen zijn van aangestampt leem en hebben platte daken. De nieuwere hebben puntdaken en zijn voorzien van foeilelijke zinken golfplaten.

We dwalen door de kleine straatjes en horen gezang bij een Middelbare meisjesschool. Als we stiekem door de poort kijken worden we meteen opgemerkt. Ze wenken dat we verder moeten komen en onder groot gejuich betreden we het schoolplein waar rondom de leerlingen zitten. We krijgen een ereplekje bij de leraren en meteen wordt drinken aangeboden. We begrijpen dat het een schoolfeest is, waarbij veel gezongen wordt. We ontkomen er niet aan een woord tot de leerlingen te richten, wat An voor haar rekening neemt. Na afloop van het feest komen de leraren in een kring rondom ons zitten en we praten over allerlei zaken. Zij willen weten hoe het in Nederland is en wij vragen hoe het er op deze school aan toe gaat.
Daarna zijn de leerlingen aan de beurt ons vragen te stellen. Met veel gelach en gegiechel horen ze onze antwoorden aan. De reacties zijn niet anders dan ze van Nederlandse pubers zouden zijn, heel vrolijk en spontaan. Als we vragen wat hun favoriete muziek is antwoorden ze in koor "English offcourse". Geen Kashmir muziek ? No, we don't like that, do you ?  Hun favoriet is Shakira en An moet een Shakira dansje met ze doen. Tot hun verbazing doet ze dat lang niet slecht.
We vertellen dat we een zoon hebben die niet getrouwd is en vragen wie mee naar Nederland wil om te trouwen. Ze gieren het uit en meer dan de helft van de groep wil wel. Dat is een beetje veel en na wat onderlinge discussie kiezen ze het mooiste meisje van klas, dat wel mee wil.